دلگیرم از باران...
هوا...
آفتاب...
زمین.
...
دلم گرفته از صدای دلنواز تار...
آفتاب...
باران.
...
دلم گرفته.
آنقدر غم هایم را تنگ میفشارد...
که قلبم سنگینی میکند.
...
بارانی شده ام.
آنقدر که چتر مژگانم...
توان مقاومت ندارد.
...
شب...
همدرد غم هایم...
ضجه هایم را...
با سکوتش میخورد.
...
من..
کنج دیوار...
تکیه گاهی برای ضعف هایم...
یافته ام.
...
کنج دیوار...
دلم تنگ میشود.
برای ثانیه هایی که...
دل میشکافتم...
بر روی تلالؤ شادی ها...
....
دل میشکافتم...
برای مهربانی هایی که...
همچو مهتاب قلبم را روشن میکرد.
...
همدرد من...
ای شب...
تو نیز چون اندوه من ظلمانی مباش.
تو نیز...
مانند خار ، زخم درد هایم را عمیق مکن.
...
گاهی نیز...
لب پنجره...
با غروب خورشید...
خوشی هایم غروب میکند.
...
گاهی حس میکنم...
آنقدر در میان دریای بی کسی غوطه میخورم...
که نفس کم می آورم...
یا غرق میشوم.
...
دلگیرم از ...
تمام دلتنگی هایم...
دلگیرم از تمام هر آنچه...
دیگر نخواهم داشت.
...
دلگیرم از باران...
هوا...
آفتاب...
زمین.
...
خداوندا...
دلم را...
پر کن از تمام بودن هایت.
...
مگذار...
دل گیر شوم...
از تمام "تو"بودن ها!
